Grzegorz Kramer SJ
Ile razy słyszeliśmy to hasło: żyj w pełni. Później następowało wymienianie warunków, które trzeba było spełnić. Różni motywatorzy podają swoje listy, niektóre są do siebie podobne, jednak to, co w nich wspólne, to zdanie, które rozpoczyna się od: "ja muszę...".
Tymczasem chodzi o życie w Pełni, a pełnią jest Bóg. Tą pełnią jest robienie czegoś w niepowtarzalny sposób. I nie możemy się bać robić "po swojemu", bo sam Jezus mówi: będziecie robić większe rzeczy ode Mnie.
Paweł to zrozumiał, zobaczcie jak często on mówi o sobie: „ja coś zrobiłem, ja coś przeżyłem, ja głosiłem”. Czasem może to nawet drażnić, ale właśnie o to, chodzi, że Paweł wie, że wszystko w jego życiu zależy od Pan Jezusa, dlatego nie boi się mówić o tym, co robi. Nie jest pyszny, pseudopokorny. Jest prawdziwy.
Życie duchowe chrześcijanina to nie odmawianie modlitw w nieskończoność, ale szukanie Ojca. Odkrywanie w sobie głębokiej potrzeby spotkania z tym, który nas ukochał.
Dziś wielu będzie robiło wygibasy duchowe, by „wynagrodzić” Maryi zło innych ludzi. Pytanie, które warto sobie stawiać, jest takie: na ile moje praktyki pokazują mi Ojca, a to na ile mnie zmienia? Na ile po tych naszych wszystkich pobożnościach inni chcą bardziej z nami żyć, a na ile mają nas już dość, a my to odbieramy jako odrzucanie Boga, znów widzimy w nich strasznych grzeszników, znów „wynagradzamy” Bogu i Maryi, trochę jednak czujemy się lepsi i tak ta nasza nieskończona pych jest karmiona?
Pokaż nam Ojca. Chodzi o kontemplację Boga. Jak to będziemy robić inni nas w końcu zapytają o Ojca. Jeśli punktem wyjścia jest to, że oni są źli, a my ich ustawimy na dobre tory, to nigdy ich nie chwycimy dla Boga. Jedynie będą w naszych religijnych statystkach, a my się lepiej poczujemy, bo spełniliśmy misję, którą sami sobie narzuciliśmy.