Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407)
kapłan w Antiochii, potem biskup Konstantynopola, doktor Kościoła
Homilie do Ewangelii św. Mateusza, nr 29,2 (© Evangelizo.org)
„Ufaj, synu! Odpuszczają ci się twoje grzechy”
Uczeni w Piśmie wyznawali, że jedynie Bóg może odpuścić grzechy. Ale Jezus, zanim odpuścił grzechy, wyjawił sekrety serc, ukazując przez to, że posiadał także tę moc, właściwą Bogu... Bowiem jest napisane: „Bo jedynie Ty znasz serca ludzi” i „Bo człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast patrzy na serce” (2 Krn 6,30; 1 Sm 16,7). Jezus objawia zatem swoją boskość i równość z Ojcem, odkrywając przed uczonymi w Piśmie głębię ich serc, ujawniając ich myśli, których nie ośmielali się wypowiedzieć otwarcie z obawy przed tłumem. I zrobił to z wielką łagodnością...
Paralityk mógł okazać swoje rozczarowanie Chrystusowi, mówiąc Mu: „Niech będzie! Przyszedłeś leczyć inną chorobę i uzdrowić inne zło — grzech. Ale jaki mam dowód na to, że moje grzechy są mi odpuszczone?” Jednakże nie powiedział nic takiego, ale ufa Temu, który ma moc go uzdrowić...
Do uczonych w Piśmie Jezus powiedział: „Cóż bowiem jest łatwiej powiedzieć: »Odpuszczają ci się twoje grzechy«, czy też powiedzieć: »Wstań i chodź!«” Inaczej mówiąc: „Co wydaje się wam łatwiejsze? Umocnić ciało sparaliżowanego czy odpuścić grzechy duszy? Oczywiście uzdrowić ciało, ponieważ przebaczenie grzechów przewyższa to uzdrowienie, tym bardziej że dusza jest ponad ciałem. Ale skoro jedno z tych dzieł jest widoczne, a drugie nie, dokonam także dzieła, które jest widoczne i o mniejszym znaczeniu, żeby udowodnić to, które jest większe i niewidziane”. W tym momencie Jezus świadczy swoimi dziełami, że jest Tym, który "gładzi grzechy świata" (J 1,29).