Droga

[pawel]

Paweł Kosiński SJ

Komentarz do ewangelii z dnia (6 listopada 2024 r.)

Obraz: Jezusowi w Jego pielgrzymce do Jerozolimy towarzyszą tłumy ludzi. Oczyma wyobraźni zobaczę tę drogę, otoczenie. Posłucham opowieści o budowaniu wieży albo przygotowaniach do walki z przeciwnościami. Przyjrzę się swoim skojarzeniom i odczuciom.

Myśl: Jezus mówił wcześniej do tych, którzy mu towarzyszyli, uczniów i tłumu, o tym, że na ucztę niebieską zaproszeni są ubodzy i wykluczeni. Teraz mówi do słuchaczy o tym, że choć Królestwo Boże jest darmowe to są bardzo trudne warunki jego przyjęcia: "nienawiść" do tego, co jest nam drogie, jak bliscy; miłość do tego, czego świat nienawidzi; rozwaga, aby nie zatrzymać się w pół drogi; roztropne szaleństwo tego, kto wyrzeka się wszystkiego dla Jezusa. Wszystkich na to stać, ale myli się ten, kto spodziewa się, że osiągnie Królestwo swoją przemyślnością czy na swoich zasadach.

Emocja: „Wyrzekać się wszystkiego”. Jest to punkt kulminacyjny i streszczenie całej mowy. Jedynym bogactwem ucznia jest nieposiadanie niczego. Upodabnia się w ten sposób do swego Pana. To jest konkretny wyraz miłości. Kto nie wyrzeka się wszystkiego, roztrwoni wszystko.

Wezwanie: Poproszę o łaskę odwagi upodabniania się do Pana ubogiego, uniżonego i pogardzanego. Podziękuję za Jego przykład.
Jeszcze tylko przez trzy dni w tym czasie, nawiedzając cmentarz i modląc się, choćby tylko w myśli, mogę uzyskać i ofiarować odpust zupełny dla jakiejś bliskiej mi zmarłej osoby.


Ewangelia św. Łukasza
Ad maiorem Dei gloriam (Na większą chwałę Bożą)
Kazanie do Łk 14,25-33
Jeśli kto chce iść za mną
Pan Jezus żąda wielkiej rozwagi w decyzji pójścia za nim, żąda pójścia za nim, ale po namyśle, na zimno, rozważnie. Chcesz być chrześcijaninem albo nie – rozważ to, zdaje się dziś mówić Pan Jezus, i nie roztacza i nie mami wspaniałą przyszłością. Wręcz odwrotnie, proponuje krzyż, a więc szubienicę, „kto nie nosi swego krzyża, a idzie za mną, nie jest mnie godzien”, więcej nawet – każe się ogołocić ze wszystkiego, „kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie jest mnie godzien”. A w końcu jakby przecząc 4 przykazaniu Bożemu, wzywa, aby się odciąć od najbliższych, odciąć się od ojca i matki, jeśli uniemożliwiają pełne oddanie się Chrystusowi, jeśli rodzina prowadzi do grzechu. To była już prawdziwa rewolucja dla Żydów, gdzie tak bardzo mocno rozwinięty był kult rodziny. Dziś pyta, czy dasz radę być prawdziwym wyznawcą Chrystusa, bo to wcale nie jest łatwe. To krzyż. Dla nas dziś tutaj zgromadzonych przecież chrześcijan, wyznawców Chrystusa rodzą się pytania o konsekwencje naszej wiary. Jak ja, chrześcijanin XXI wieku, zaufałem, jak zawierzyłem Chrystusowi? Czy przylgnąłem do Niego tak bezkompromisowo, tak bezwzględnie, jak tego żąda, czy też tylko tak zewnętrznie demonstruję, afiszuję się ze swoim katolicyzmem. Dziś Chrystus pyta, jaka jest nasza wiara. Amen. AMDG

[ryszard]

Ewangelia (Łk 15, 1-10)
Przypowieści o zagubionej owcy i zagubionej drachmie

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi».

Opowiedział im wtedy następującą przypowieść:

«Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła”.

Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.

Albo jeśli jakaś kobieta, mając dziesięć drachm, zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie? A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam”.

Tak samo, powiadam wam, radość nastaje wśród aniołów Bożych z powodu jednego grzesznika, który się nawraca».

[pawel]

Paweł Kosiński SJ

Komentarz do Ewangelii (Czwartek, 7 listopada 2024 r.)

Obraz: Do Jezusa zbliżali się wszyscy, dobrzy i źli, a On ich nauczał o Królestwie. Oczyma wyobraźni zobaczę tych ludzi, ich pragnienia i oczekiwania. Posłucham słów przypowieści o zagubionej owcy i drachmie. Przyjrzę się swoim skojarzeniom, myślom i reakcjom.

Myśl: Do Jezusa zbliżali się "wszyscy celnicy i grzesznicy" ale też faryzeusze i uczeni w Piśmie, którym jednak obecność "nieczystych" nie była w smak i szemrali. Rozdział 15. tej Ewangelii to "serce Dobrej Nowiny". Wspólnota Łukaszowa musi pamiętać, że nie jest zgromadzeniem sprawiedliwych, ale grzeszników otwartych na przebaczenie. Ciekawe jest "powtórzenie" tych samych słów i działań w obu przypowieściach: "zgubić", "szukać", "zwoływać przyjaciół i sąsiadów". Modlitwa, kontemplacja potrzebują powtarzania. Sakramenty: pokuty, eucharystii, a nawet kapłaństwo czy małżeństwo, potrzebują wierności i rytmu duchowego.

Emocja: Miłosierdzie dla "sprawiedliwych". Przypowieści o zagubionej owcy i drachmie mówią o nawróceniu. Nie chodzi o to, by grzesznik nawracał się do sprawiedliwości, ale by ten, który uważa się za sprawiedliwego nawracał się do miłosierdzia. Bóg sam nas szuka, znajduje i cieszy się z naszego nawrócenia.

Wezwanie: Poproszę o pragnienie stałości i wierności. Podziękuję za moc, która płynie z sakramentów. Zaplanuję sobie czas na rachunek sumienia i na spowiedź, jeśli jej potrzebuję. Do jutra włącznie, nawiedzając cmentarz i modląc się, choćby tylko w myśli, mogę uzyskać i ofiarować odpust zupełny dla jakiejś bliskiej mi zmarłej osoby.

[ryszard]

Ewangelia (Łk 16, 1-8)
Przypowieść o nieuczciwym rządcy

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Pewien bogaty człowiek miał rządcę, którego oskarżono przed nim, że trwoni jego majątek.

Przywołał więc go do siebie i rzekł mu: „Cóż to słyszę o tobie? Zdaj sprawę z twego zarządzania, bo już nie będziesz mógł zarządzać”.

Na to rządca rzekł sam do siebie: „Co ja pocznę, skoro mój pan odbiera mi zarządzanie? Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę. Wiem już, co uczynię, żeby mnie ludzie przyjęli do swoich domów, gdy będę odsunięty od zarządzania”.

Przywołał więc do siebie każdego z dłużników swego pana i zapytał pierwszego: „Ile jesteś winien mojemu panu?” Ten odpowiedział: „Sto beczek oliwy”. On mu rzekł: „Weź swoje zobowiązanie, siadaj prędko i napisz: pięćdziesiąt”. Następnie pytał drugiego: „A ty ile jesteś winien?” Ten odrzekł: „Sto korców pszenicy”. Mówi mu: „Weź swoje zobowiązanie i napisz: osiemdziesiąt”.

Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił. Bo synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z podobnymi sobie ludźmi niż synowie światłości».

[pawel]

Paweł Kosiński SJ

Obraz: Jezus opowiada przypowieść o bogatym człowieku i jego ‘rządcy’. Oczyma wyobraźni zobaczę tych ludzi. Przyjrzę się, jak sobie próbują radzić z pojawiającymi się wyzwaniami. Jakie odczucia budzą we mnie te postacie?

Myśl: Przypowieść o ‘nieuczciwym rządcy’ ukazuje różne postawy wobec wyzwań, jakie przed nami stają. Uczniowie muszą się nauczyć właściwie ‘używać dóbr’ tego świata. Ta przypowieść rozpoczyna sekcję Ewangelii, która poucza o nowym życiu w Duchu Świętym. Wskazuje, że dóbr materialnych mamy używać zgodnie z ich przeznaczeniem, a mają one ‘naturę daru’. Są darem Boga do rozdzielenia pomiędzy wszystkich, poczynając od najsłabszych. To są dobra Ojca dla wszystkich braci. To jest także sens roku jubileuszowego, którego zachowanie jest warunkiem pozostania w ‘ziemi obiecanej’.

Emocja: Bulwersujące miłosierdzie. Przypowieść dla niektórych wydaje się być niejasna i zaskakująca. Dla Jezusa jest jednak oczywista. Pan chwali ‘roztropnego rządcę’, bo rozdaje, dzieli się dobrami Ojca, a ‘potępia głupotę’ właściciela, który gromadzi dla siebie, a nie żyje miłosierdziem wobec braci.

Wezwanie: Poproszę o wolność i niezawłaszczanie dóbr, które należą do wszystkich. Podziękuję za hojność i wielkoduszność wobec braci.
Jeszcze tylko dzisiaj, nawiedzając cmentarz albo inne miejsce pochówku i modląc się, choćby tylko w myśli, mogę uzyskać i ofiarować odpust zupełny dla jakiejś bliskiej mi zmarłej osoby.

[ryszard]

Ewangelia (J 2, 13-22)
Jezus mówił o świątyni swego ciała

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus przybył do Jerozolimy. W świątyni zastał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie. Wówczas, sporządziwszy sobie bicz ze sznurów, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: «Zabierzcie to stąd i z domu mego Ojca nie róbcie targowiska!» Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: «Gorliwość o dom Twój pochłonie Mnie».

W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: «Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?» Jezus dał im taką odpowiedź: «Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzy dni wzniosę ją na nowo».

Powiedzieli do Niego Żydzi: «Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?»

On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.

[ryszard]

Ewangelia (Mk 12, 38-44)
Wdowi grosz

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Jezus, nauczając rzesze, mówił:

«Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok».

Potem, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.

Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie».

[ryszard]

Ewangelia (Łk 17, 1-6)
Obowiązek przebaczania

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia; lecz biada temu, przez którego przychodzą. Byłoby lepiej dla niego, gdyby kamień młyński zawieszono mu u szyi i wrzucono go w morze, niż żeby miał być powodem grzechu dla jednego z tych małych. Uważajcie na siebie!

Jeśli brat twój zawini, upomnij go; i jeśli będzie żałował, przebacz mu. I jeśliby siedem razy na dzień zawinił przeciw tobie i siedem razy zwrócił się do ciebie, mówiąc: „Żałuję tego”, przebacz mu».

Apostołowie prosili Pana: «Dodaj nam wiary».

Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna».

[ryszard]

Ewangelia (Łk 17, 7-10)
Słudzy nieużyteczni jesteśmy

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Jezus powiedział:

«Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź zaraz i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy okazuje wdzięczność słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”».

[pawel]

Paweł Kosiński SJ

Komentarz do Ewangelii (Łk 17,7-10)

Obraz: Jesteśmy wśród gości zaproszonych na posiłek do pewnego faryzeusza. Jezus naucza i formuje swoich uczniów. Posłucham tego, co mówi. Przyjrzę się swoim skojarzeniom i odczuciom.

Myśl: Jezus wciąż poucza swoich słuchaczy, co to znaczy być chrześcijaninem i jak ta misja ma być praktykowana na co dzień. Dzisiejszym tematem przewodnim jest bezinteresowność posługiwania, jaka ma charakteryzować uczniów. Mamy do wykonania bardzo ważne zadanie: dawać świadectwo o przynależności do Pana, być wiernym w misji, służyć. Uczeń nie robi niczego na pokaz, nie uzależnia swojego świadectwa od żadnej gratyfikacji poza poczuciem, że robi i mówi to, co Pan mu zlecił i czemu chce być wierny.

Emocja: Być po prostu sługą. Polskie tłumaczenie słów Jezusa mówi o sługach nieużytecznych. To nie do końca jest prawdą. Praca, jaką wykonujemy, jest użyteczna, ale mamy robić ją nie interesownie, dla własnej korzyści czy zarobku, ale z miłości do Pana.

Wezwanie: Poproszę o umiejętność bycia bezinteresownym we wszystkich relacjach i pracach. Podziękuję za doświadczenie bezinteresowności i wielkoduszności od innych. Zaplanuję sobie czas na adorację Najświętszego Sakramentu, nawet jeśli tylko online.

[ryszard]

Ewangelia (Łk 17, 11-19)
Niewdzięczność uzdrowionych z trądu

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Zdarzyło się, że Jezus, zmierzając do Jeruzalem, przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei.

Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» Na ten widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni.

Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, padł na twarz u Jego nóg i dziękował Mu. A był to Samarytanin.

Jezus zaś rzekł: «Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła».

[pawel]

Paweł Kosiński SJ

Obraz: Jezus jest w drodze do Jerozolimy. Przez pogranicze Galilei i Samarii schodzi z biegiem rzeki Jordan do Jerycha. Oczyma wyobraźni zobaczę dziesięciu trędowatych, którzy z odległości wołają o ulitowanie się nad nimi i oczyszczenie. Przyjrzę się swoim odczuciom.

Myśl: Jezusowa droga do Jerozolimy ukazuje duchową wędrówkę ucznia. Kto jednak może wstąpić na górę Pana (Ps 24)? Możemy to uczynić tylko przez Jego miłosierdzie. W dziewięciu wersetach tego fragmentu ewangelii mamy kilkanaście słów, które wyrażają ruch, co wers zmienia się perspektywa. Dziesięciu trędowatych szuka oczyszczenia, uwolnienia od trądu grzechu. Muszą jednak odkryć, że zbawienie to nie uwolnienie od grzechu, ale spotkanie z Tym, który ma moc uzdrawiać. Na razie zrozumiał to Samarytanin, ale on jest posłany do pozostałych dziewięciu.

Emocja: Modlitwa Jezusowa. Wołanie trędowatych i powtórzone później u Łukasza wołanie niewidomego, staje się Modlitwą Imienia Jezus. Ona włącza nas w Niego, w Jego podróż do Jerozolimy. Jej słowa pomagają nam doświadczyć oczyszczenia, czyli spotkania z Panem.

Wezwanie: Poproszę o łaskę usłyszenia wezwania Pana do naśladowania Go. Podziękuję za łaskę mojej drogi, mojego powołania, jakim zostałem obdarzony.
Wypowiem słowa modlitwy: „Jezusie, ulituj się nad nami!”.

[ryszard]

Ewangelia (Łk 17, 20-25)
Królestwo Boże jest pośród was

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Jezus zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: «Królestwo Boże nie przyjdzie w sposób dostrzegalny; i nie powiedzą: „Oto tu jest” albo: „Tam”. Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest».

Do uczniów zaś rzekł: «Przyjdzie czas, kiedy zapragniecie ujrzeć choćby jeden z dni Syna Człowieczego, a nie zobaczycie. Powiedzą wam: „Oto tam” lub: „Oto tu”. Nie chodźcie tam i nie biegnijcie za nimi. Bo jak błyskawica, gdy zabłyśnie, jaśnieje od jednego krańca widnokręgu aż do drugiego, tak będzie z Synem Człowieczym w dniu Jego.

Wpierw jednak musi wiele wycierpieć i być odrzuconym przez to pokolenie».

[pawel]

Paweł Kosiński SJ

Komentarz do ewangelii z dnia (14 listopada 2024 r.)

Obraz: Jezus zmierza w swojej wędrówce do Jerozolimy. Po drodze spotyka różnych ludzi, dokonuje cudów, naucza. Jest pytany o wiele rzeczy. Posłucham tej rozmowy z faryzeuszami. Zwrócę uwagę na swoje myśli i odczucia.

Myśl: Pytanie faryzeuszów o przyjście królestwa Bożego rozpoczyna Łukaszową tzw. małą apokalipsę. Jezus jest pytany po ludzku o to, kiedy i gdzie. To pytania o czas i miejsce. Pan nie odpowiada na to wprost. Mówi natomiast o tym, kto jest Królem - Syn Człowieczy - i jak - zabłyśnie wszystkim. Mała apokalipsa ma charakter indywidualny, osobisty - chodzi o moje życie i opowiadanie się za Jezusem. Pan chce, bym porzucił rozpamiętywanie przeszłości czy niepokój o przyszłość. Trzeba czujnego i wiernego przeżywania teraźniejszości.

Emocja: Oto tu albo tam. Jesteśmy bardzo zręczni w wytwarzaniu chrystusów albo proroków, w których szukamy zbawienia. Zaspokajają naszą ciekawość, ale ostatecznie rozczarowują. Jezusa mamy szukać w tym, co pokorne i dyskretne. On się nie narzuca!

Wezwanie: Poproszę o łaskę zrozumienia, że królestwo jest w nas, kiedy żyję Jezusową obecnością. Podziękuję za uwolnienie od lęków o przyszłość.
Uczynię jakiś gest uszanowania i uwielbienia.

[ryszard]

Ewangelia (Łk 17, 26-37)
Dzień Syna Człowieczego nadejdzie niespodziewanie

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Jak działo się za dni Noego, tak będzie również za dni Syna Człowieczego: jedli i pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki; a przyszedł potop i wygubił wszystkich.

Podobnie jak działo się za czasów Lota: jedli i pili, kupowali i sprzedawali, sadzili i budowali, lecz w dniu, kiedy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba „deszcz ognia i siarki” i wygubił wszystkich; tak samo będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi.

W owym dniu, kto będzie na dachu, a jego rzeczy w mieszkaniu, niech nie schodzi, by je zabrać; a kto na polu, niech również nie wraca do siebie. Miejcie w pamięci żonę Lota. Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je.

Powiadam wam: Tej nocy dwóch będzie na jednym posłaniu: jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. Dwie będą razem mleć na żarnach: jedna będzie wzięta, a druga zostawiona».

Pytali Go: «Gdzie, Panie?» On im odpowiedział: «Gdzie jest padlina, tam zgromadzą się i sępy».