Wiadomości

1

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 23, 2024, 08:21:29 am  »

Paweł Kosiński SJ

Komentarz do Ewangelii (J 12,24-26)

Obraz: W uroczystość św. Wojciecha, pochodzącego z Czech patrona Polski, męczennika, kontemplujemy obraz ziarna pszenicy, które przynosi plon, jeśli wpadnie w ziemię i obumrze. Oczyma wyobraźni zobaczę ten proces przemiany – obumierania sobie, by żyć na wieki.

Myśl: Doświadczenie obumierania jest bolesne i wszystko w nas buntuje się przeciw niemu. A jednocześnie próba zachowania wszystkiego tak, jak jest nie przyniesie owocu, nowego życia, dobra. Egoizm ostatecznie jest bezpłodny, nie wydaje owocu. Przywiązanie do swego, skoncentrowanie tylko na sobie, zamyka nas w śmiertelnym uścisku. Jest to nasz życiowy paradoks. Im bardziej jesteśmy skoncentrowani na sobie, na zachowaniu siebie, wtedy tracimy zdolność do życia miłością, która jest darem z samego siebie.

Emocja: Kto chce „Mi służyć, niech idzie za Mną”. Służbą Panu i drogą naśladowania Go jest nasze codzienne życie. Jesteśmy wezwani, aby nasze myśli, słowa i czyny były czytelnym znakiem służenia Panu. Chodzi o intencje i świadome wybory.

Wezwanie: Poproszę o zdolność dostrzegania prawdziwego życia w ofierze z samego siebie. Podziękuję za dar krzyża Pana, który jest znakiem bezgranicznej miłości. Zaplanuję sobie czas na udział we Mszy św., która jest znakiem życia kiełkującego z obumierającego ziarna.

2

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 22, 2024, 08:24:02 am  »

Grzegorz Kramer SJ

Kto nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale inną drogą, ten jest złodziejem i rozbójnikiem.
Wczoraj słuchaliśmy o Dobrym Pasterzu, dziś o złodzieju i rozbójniku. Przecież wszyscy próbujemy iść w kierunku wolności i życia, to jest kierunek wpisany w naszą naturę i w nasze serce przez Boga. Wszystkie sprawy w naszym życiu, takie jak: dobre relacje przyjacielskie, małżeńskie, piękno, pragnienia, życie pełnią serca, są w centrum zainteresowania złodzieja. W jaki sposób nam je wykrada? Wmawiając nam kłamstwo, że jesteśmy do niczego. Kłamstwo, którego celem jest rzucenie podejrzenia na Boga, że On wcale nie jest taki dobry, jak się może wydawać.
Konsekwencją tego jest podważenie prawdy o tym, że moje serce jest dobre, że liczy się dla Boga. To są małe, codzienne sprawy, w których mówimy sobie, że jesteśmy np. słabymi rodzicami, bo się nie możemy dogadać z dziećmi; słabymi uczniami, bo coś nam nie poszło; słabym księdzem, bo ktoś odszedł.
Złodziej chce ukraść nam życie, ukraść nam chwałę, którą nas Bóg obdarzył. W zamian nie daje nic, poza kłamstwem, że dla Boga jestem obojętny. Innym kłamstwem, które perfekcyjnie udaje się mu wsączyć do naszych serc, jest nasza bierność i potulność jako chrześcijan. Jezus, kiedy żegnał się ze swoimi, posłał ich, by Go głosili, dał im władzę i moc do zwyciężania. Tymczasem zachowujemy się jak ludzie, którzy są zalęknieni, nie wierzący w swoje możliwości, nie mówiąc o możliwościach, które On nam daje.

3

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 19, 2024, 08:41:47 am  »

Paweł Kosiński SJ

Obraz: Jesteśmy w dalszym ciągu w trakcie wydarzeń będących następstwem cudu rozmnożenia chleba, sporów, jakie z tego wynikły i prawd wiary, jakie Jezus przekazuje uczestnikom. Oczyma wyobraźni zobaczę miejsca, ludzi, wydarzenia. Posłucham z wiarą wypowiadanych słów.

Myśl: Jezus przekonuje swoich słuchaczy do tego, że On jest "chlebem życia", danym wszystkim, choć nie wszyscy go przyjmują z wiarą. Tłum, a zwłaszcza faryzeusze nie rozpoznają jednak boskiego pochodzenia Pana. Tekst, który rozważamy ma wiele poziomów lektury. Każde słowo, każdy obraz wyraża wielość treści, a ostatecznie wyraża Innego - Boga. Może też jednak być odczytywany jako przekaz eucharystyczny. Dla czytelnika chrześcijańskiego jest "homilią eucharystyczną", gdzie Ciało Jezusa nie jest "metaforą", a rzeczywistym ciałem i krwią Syna Człowieczego, Eucharystią.

Emocja: "Sprzeczali się między sobą". Najpierw było "szemranie", teraz dyskusja się zaostrza i dochodzi do sporu. Mamy tu do czynienia ze "skandalem wcielenia". Jezus jest Bogiem i człowiekiem, Słowem i ciałem. Żadna z Jego natur nie może być umniejszona ani pominięta.

Wezwanie: Poproszę o łaskę spożywania Ciała i Krwi Pańskiej. Podziękuję za to, że On ciągle daje się nam w Eucharystii. Uczynię jakiś gest ofiarowania i uwielbienia.

4

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 18, 2024, 08:56:53 am  »

Paweł Kosiński SJ

Obraz: Dyskusja o znaczeniu szukania Jezusa i karmienia się Nim jako chlebem odbywa się w okolicach Kafarnaum, na północnym brzegu Jeziora Genezaret. Oczyma wyobraźni zobaczę te miejsca i ludzi. Posłucham słów Pana.

Myśl: Jezus ukazuje siebie jako "chleb życia". Nie jest tylko zapowiedzią, "znakiem" tej rzeczywistości, która ma nadejść. Nie jest jak "manna na pustyni", która była zapowiedzią przyjścia "chleba żywego". Jest nim Jezus, który "daje swoje ciało za życie świata". Jest to zapowiedź męki i tego, co ona przynosi. Przyjęcie Jezusa jako "chleb życia" nie jest wynikiem działań człowieka, ale darem Ojca, "pociągania od Niego". On chce zbawić wszystkich, ale zostawia każdemu wolność.

Emocja: Pociąganie od Ojca. Wierzymy, że Ojciec pragnie zbawienia wszystkich. To tajemnicze "pociąganie" jest wrodzone człowiekowi, a objawia się przez rozmaite pytania o sens, jakie człowiek sobie stawia, pragnienie dobra i rozwoju, jakie odczuwa.

Wezwanie: Poproszę o łaskę spożywania Ciała i Krwi Pańskiej. Podziękuję Mu za to, że On wzywa mnie do korzystania z daru Eucharystii. Zaplanuję sobie czas na uczestniczenie we Mszy świętej.

5

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 17, 2024, 08:56:46 am  »

Grzegorz Kramer SJ

O jak łatwo powiedzieć, że: Bóg za dobre wynagradza, a za złe karze. W tym prostym powiedzeniu ziszczają się wszystkie ludzkie pragnienia, by nagrodzić 'swoich' i 'dokopać' przeciwnikom. Czasem tym wewnątrz nas.
Kiedy na serio wpatrzymy się w to, co się stało w Piątek i Niedzielę Wielkanocną, to dojdziemy do wniosku, że On, owszem daje dobro (pomnaża je w nas), ale kiedy widzi zło to daje lekarstwo - Ciało i Krew swojego Syna.
I to jest właśnie Dobra Nowina, którą mamy głosić, aż za cenę swojej krwi. Nie te ludzkie połajanki, które straszą Bogiem.
On jest Pokarmem na czas naszej słabości.

6

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 16, 2024, 08:29:05 am  »

Grzegorz Kramer SJ

Adwersarze Jezusa podkreślają, że Mojżesz dał im chleb z nieba. Jezus rysuje im inną perspektywę - chleb od Ojca.
Może to jest fragment, który można wziąć jako inspirację do zrozumienia „modlitwy nieustannej”? Wielu wydaje się, że to wiąże się z nieustannym powtarzaniem jakiś słów jak mantry. Inni myślą sobie, że to jest niemożliwe, bo przecież trzeba pracować, gotować, kochać się czy oglądać telewizję. Wiec nie da się robić dwóch rzeczy na raz.
Moja intuicja jest taka, że modlitwa nieustanna nie wymaga od nas odrywania się od naszej codzienności, ale na innym przeżywaniu naszej codzienności. Nie widzę tylko tego, co do mnie dociera, w czym jestem zanurzony i co jest „moje”. Na marginesie, zauważanie tego i tak jest już dużym sukcesem, bo ilu z nas udaje się żyć świadomie? Drugim etapem jest patrzenie na swoją codzienną rzeczywistość jako na dar od Taty. Widzenie więcej niż tylko to, czego doświadczają moje zmysły.
Kiedy w ten sposób żyjemy i modlimy się, całkiem inaczej wygląda przeżywanie naszych głodów. Owszem, mamy je dalej, ale nie sprawiają, że wydaje się nam, że umieramy nie zaspokoiwszy ich.
Wydaje się, że taka optyka jest nam szalenie potrzebna, w przeciwnym razie stajemy się jak ci z opowiadania o morderstwie Szczepana. Ludzie wierzący w Boga, bardzo religijni, ale oporni i o twardych karkach. Tacy nie zmieniają swojej perspektywy, Bóg jest im potrzebny tylko do potwierdzania ich tez i do pozbywania się z horyzontu inaczej myślących.
Dajemy chleb, ale przecież nie dajemy swojego. Bierzmy chleb, ale nie bierzemy swojego. Wszystko jest Abby.

7

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 15, 2024, 09:44:22 am  »

Grzegorz Kramer SJ

Jezus, w dzisiejszym fragmencie Ewangelii, robi wyrzut, uskarża się. „Szukacie Mnie, bo jedliście chleb do syta”. Oni Go traktują instrumentalnie, chcą zaspokojenia swoich wrażeń, chcą sztuczek, znaków czy zaspokojenia swoich głodów. I choć to wszystko nie musi prowadzić do zła, to jednak zdradza utylitarystyczne traktowanie.
Zdarza się tak ludziom, że drugi człowiek jest traktowanie właśnie w ten sposób, do zaspokajania różnych potrzeb, począwszy od emocjonalnych, a skończywszy na różnych materialnych.
Jezus czyni wyrzut, nie dlatego, że się obraził, ale dlatego, że przecież zaprosił ich i nas do czegoś więcej, do przygody pod tytułem wiara, wyjście w nieznane, codzienne odkrywanie siebie, świata i Boga. A oni Go szukają, bo mają w tym interes.
Popatrzmy na nasze motywacje.
I jeszcze jedna kwestia – Jezus, wskazując na rozmnożony chleb, pokazuje, że on niszczeje. A może warto czasem zadać sobie brutalne pytanie, czy Chleb Eucharystii, który jemy, czy on w nas nie niszczeje?
Bo, ostatecznie chodzi o miłość, a nie o jedzenie chleba.

8

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 12, 2024, 09:03:38 am  »

Grzegorz Kramer SJ

Chodzą za Jezusem, widzą cuda, doświadczają niesamowitości, Mistrz wprowadza ich do najbardziej tajemnych wydarzeń i nic nie rozumieją. Te znaki przyciągają tłumy i nie ma się co dziwić. Też ich ciągle szukamy. Każdy z nas chce doświadczać czegoś niesamowitego, nie tylko w relacji z Bogiem, ale i między nami.
Ewangelista twierdzi, że Jezus zadał pytanie Filipowi „wystawiając go na próbę”. Nie wiem, czy Bóg wystawia nas na próbę, nie sądzę. Często spotykam się z takim określeniem, Biblia przytacza wiele sytuacji, które autorzy określają w ten sposób. Jednak dla mnie to jest raczej kwestia ludzkiej interpretacji trudnych momentów, które w życiu się zdarzają. Nie sądzę, by Bogu było to potrzebne, zresztą wtedy w porównaniu z Nim wygrywaliby ludzcy rodzice, którzy nie robią tego swoim dzieciom. Wracając do Ewangelii. Uważam, że ten zwrot nie tyle opisuje próbę, której został poddany Filip, co mówi o pewnej pedagogice, którą chce przekazać autor. W każdym razie, apostołowie skupili się na trudnościach, na brakach, na czymś, czego nie ma. Zobaczyli, że trudności i brak równa się problem. Tymczasem okazuje się, że trudności są (mogą być) źródłem cudownej twórczości. W jednym momencie muszą podjąć decyzję, czy chcą dalej tkwić w "nie da się", czy robią "skok na głęboką wodę", który może skończyć się kompromitacją. Zanim stał się cud, Jezus kazał im, żeby przekazali tłumom, aby wszyscy usiedli. To ważny moment, bo uwaga wszystkich została zwrócona na nich. Cały tłum wiedział, że "coś" się wydarzy. I oni musieli to czuć. To nie był mały cud w ukryciu, poprzedzony modlitwą, która może, ale nie musi być wysłuchana (bo nie ma w niej wiary).
Po każdym cudzie, zwycięstwie czy darze grozi nam niebezpieczeństwo polegające na tym, że postanowimy na fali euforii ogłosić Jezusa Królem. Jemu jednak na tym kompletnie nie zależy, odchodzi od tych, którzy doświadczyli cudu i chcą więcej cudów.
Lubi przebywać w towarzystwie ludzi, którzy szukają wyzwań, nie omijają trudnych sytuacji, ale wchodzą w nie z wiarą. Takich, o jakich mówi pierwsze czytanie. Gdyby nam zależało, to byśmy się cieszyli, że możemy cierpieć dla Jego Imienia. Jak ci „wariaci” z pierwszego czytania. A chrześcijanie dziś, w sporej liczbie, lubią nimi być i nimi nie być zarazem. Za dużo w nas schematów, które mają dać poczucie bezpieczeństwa. Za dużo chowania się przed ludźmi z tym, że spotkaliśmy Kogoś, kto daje szczęście, nie tylko na Mszy, ale może je dać wszędzie. I nie jak automat, ale jak kochający towarzysz, który uczy nas odpowiedzialności. Chrystus staje się często jedną z wielu spraw, jedną z wielu teorii w naszym życiu, a nawet sprawą ściśle prywatną.
Oni nie byli masochistami i nie cieszyli się z bólu, oni cieszyli się, że „dla Niego”. Wszystko dla Niego. Tak się rozkochać w Panu, by wszystko „dla Niego”. Nie w kościele, nie podczas modlitwy, ale wszędzie. Na rowerze, w kuchni, w łazience, w sypialni, w tramwaju. Wszędzie i zawsze, i wszystko. Wtedy chrześcijaństwo ma sens, nabiera dobrego wymiaru. Wtedy staje się radością, nie „kulą u nogi”.

9

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 11, 2024, 08:42:50 am  »

Paweł Kosiński SJ

Obraz: Jezus wraz z uczniami udaje się do ziemi judzkiej, nad rzekę Jordan, gdzie w Ainon Jan udzielał chrztu. Oczyma wyobraźni zobaczę to miejsce, gdzie jest dużo wody i przychodzą tłumy, aby słuchać pouczenia i przyjąć chrzest. Przyjrzę się swoim odczuciom.

Myśl: Tylko Bóg daje życie. Nic tego nie zastąpi. Ani przymierze, jakie Izraelici zawarli z Bogiem, ani Prawo, ani świątynia, obojętne jak okazała. Nic nie zastąpi Boga i nie da człowiekowi życia. Jan Chrzciciel jest świadom tego. On wie, że jego czas dobiega końca. Miał przygotować drogę Mesjaszowi i teraz ten, który „przychodzi z wysoka, panuje nad wszystkim”. Jan rozpoznał w Jezusie Słowo, które Bóg wypowiada do każdego, odnajduje w Nim swoje szczęście i przeznaczenie. Jest prototypem ucznia na wszystkie czasy, który oczekuje, szuka i przyjmuje życie syna, do którego Bóg nas wzywa.

Emocja: „Kto nie wierzy Synowi, nie ujrzy życia”. Kiedy słuchamy słowa Jezusa, On mieszka w nas, a my w Nim. Ten, kto Go nie słucha, odłącza się od Jego życia. Moja odpowiedź na wołanie Syna jest ‘deklaracją’ przyjęcia lub odrzucenia tożsamości syna, a zarazem wyborem życia lub śmierci.

Wezwanie: Poproszę o poznanie miłości Ojca do Syna i zjednoczenie się z Synem. Podziękuję za Jego przyjście do nas i do mnie osobiście.
Uczynię jakiś gest uszanowania i uwielbienia.

10

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 10, 2024, 08:59:40 am  »

Paweł Kosiński SJ

Obraz: W dalszym ciągu rozważamy spotkanie Jezusa z Nikodemem. Przychodzimy do Niego, gdziekolwiek by to nie było. Oczyma wyobraźni zobaczę miejsce, otoczenie mojego spotkania się z Panem. Jezus w tych okolicznościach przyjmuje mnie, poucza i oświeca.

Myśl: Ten fragment ewangelii ukazuje zaskakującą i niezasłużoną miłość Boga do człowieka oraz perspektywę sądu. Jezus ukazuje sens swojej misji, a jest nim zbawienie a nie potępienie. Obawy człowieka o swoje ‘zbawienie’ są bezpodstawne. Bóg jest cały nastawiony na zbawianie, choć nikogo nie przymusi do przyjęcia tegoż zbawienia. Ten krótki fragment Pisma ukazuje także kryterium rozeznania. Nieprawość, grzech, odmowa przyjęcia zbawienia to ucieczka od światła Słowa Bożego. Kto staje w świetle sumienia, prawości, ten dokonuje uczynków w Bogu.

Emocja: „Ludzie bardziej umiłowali ciemność”. Osądza nas nie Bóg, ale nasze uczynki. Czy jest możliwe odrzucenie Słowa, życia? Owszem, tak jak miłość przyjmujemy tylko w wolności, tak i odrzucenie jej, grzech jest naszą decyzją. Nie jesteśmy do niego przymuszeni. Poznajemy po owocach.

Wezwanie: Poproszę o odwagę stawania w świetle dobrego sumienia. Podziękuję za pouczenie Słowa Pisma św. i nauczanie Kościoła.
Zaplanuję sobie czas na rachunek sumienia, czas stawania w świetle.

11

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 09, 2024, 09:05:02 am  »

Grzegorz Kramer SJ

Jezus i Nikodem, który odwiedza Go nocą, to dwa różne podejścia do wiary. Nikodem to typ człowieka, który przeżywa wiarę na poziomie: "wiem". Jezus idzie dalej i mówi o "powtórnym narodzeniu", czyli przejściu do czegoś niepowtarzalnego, osobistego.
Powtórne narodzenie, to nic innego jak akcja wielkiego przebudzenia serca. My już żyjemy, mamy ciało, uczucia, pamięć, rozum, relacje, pracę, rodziny, kochamy, jemy, pijemy, po prostu żyjemy. I do takich nas skierowane jest to, że mamy się powtórnie narodzić, czyli mamy przypomnieć sobie, do czego jesteśmy przeznaczeni i tym żyć, już teraz.
Świetnym obrazem tego „trzeba”, jest to, co się dzieje w przyrodzie. Czasem jest tak, że jest połowa kwietnia, tęsknimy za ciepłem, słońcem, jazdą na rowerze w spodenkach, bieganiem, możliwością położenia się na trawie, za tymi wszystkim rzeczami, które umożliwia nam ciepło. Mamy w sobie jeszcze jakieś przyblakłe wspomnienie tego, czym jest lato, ale póki co jest ono (poza paroma dniami) odległym wspomnieniem.
I tak jest też z nami. Mamy w sobie jakieś pojęcie raju - tego prawdziwego życia. I ta nasza tęsknota jest nie tylko tęsknotą za nową porą roku, ale jest odbiciem wielkich pragnień,  życia w słońcu i wolności. My jesteśmy stworzeni i przeznaczeni do rozkwitania, do życia w otwartości na Słońce. Jako Dzieci Dobrego Ojca, jesteśmy stworzeni do życia, które świetnie opisuje Jezus. „Wiatr wieje tam, gdzie chce i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha”. Spontaniczność, wolność, brak lęku, swoista „brawura”. I niby to wiemy, a jednak serca są uśpione. Tak, jak z tą niekończącą się zimą. Męczy nas, ale się do niej przyzwyczailiśmy. Jakoś funkcjonujemy, po raz kolejny ubieramy ciepłe skarpety, swetry i kurtki i idziemy na zimno.
Trzeba się nam powtórnie urodzić, bo nie dostaniemy Królestwa, ale nie dlatego, że to będzie kara. Stanie się tak, bo nie będziemy tam umieli żyć. Będzie to dla nas za duże. Powiemy na samym wstępie: łe, na ziemi było lepiej, wszystko było przewidywalne i w bezpiecznych ramach.
Po to po raz kolejny przeżywaliśmy Wielkanoc, byśmy znów zaczęli pragnąć, byśmy obudzili nasze serca do Zmartwychwstania, a nie powspominali miłe wydarzenie z przeszłości. To, na ile jesteśmy na etapie „powtórnego narodzenia” widać po tym, czy głosimy Zmartwychwstanie i Zmartwychwstałego, a na ile zajmujemy się wciąż sobą, swoimi bezpiecznymi ramami. Te ramy to może być zdanie na czyjś temat, sposób modlitwy, przekleństwo w postaci mówienia sobie, że zawsze tak było i będzie, czy też poczucie tego, że życie jest dla innych.
„Jeżeli wam mówię o tym, co jest ziemskie, a nie wierzycie, to jakżeż uwierzycie temu, co wam powiem o sprawach niebieskich”. Jezus jest świadom tego, że nie każdy chce się narodzić powtórnie, że nie każdy chce żyć w pełni. Jest wielu, którzy Mu nie uwierzyli w to, że są powołani do czegoś większego. Ale spokojnie, to dopiero początek Ewangelii, ostatecznie udowodni im to swoją Śmiercią i Zmartwychwstaniem.
Chcesz wiedzieć, czy żyć?

12

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 08, 2024, 09:22:56 am  »

Paweł Kosiński SJ

Obraz: Zwiastowanie to jedna z najlepiej znanych scen biblijnych. Oczyma wyobraźni zobaczę ubogi dom w Nazarecie oraz młodą, kilkunastoletnią Maryję, która słyszy słowa obwieszczające jej wieść niesłychaną. Wczuję się w jej emocje, jej gotowość ale i niepewność.

Myśl: To spotkanie można podziwiać i rozważać z różnych perspektyw. Maryja jest "figurą" osoby wierzącej i całego Kościoła. Jest całkowicie otwarta na słowo i wolę Boga, a jednocześnie po ludzku zaskoczona i niepewna. Możemy spróbować popatrzeć na nią "od strony Boga". On ją wybrał, zapragnął i przygotował na tę chwilę, nie łamiąc jej wolności i nie chroniąc przed niepewnością i wielkim trudem. Maryja przyjęła Boga takiego, jaki do niej przyszedł, w pełni się z Nim zjednoczyła. Imię "Miriam" oznacza "wysokość, wspaniałość, szczyt". Ona w pełni oddała się do dyspozycji Najwyższego i dlatego stała się matką Jego Syna.

Emocja: Zmieszanie Maryi. Maryja zastanawia się, co ma oznaczać pozdrowienie Anioła. To jest także "zmieszanie" każdego, kto doświadcza bliskości Boga. W jaki sposób On obdarza mnie łaską, jak wchodzi w moje życie i przemienia je? To jest doświadczenie każdego wierzącego.

Wezwanie: Poproszę o łaskę uważności na słowo, które Bóg do mnie kieruje. Podziękuję za doświadczenie bliskości Boga. W duchu kontemplacji pomodlę się słowami Pozdrowienia Anielskiego: "Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś, Ty, między niewiastami i błogosławiony owoc żywota Twojego, Jezus. Święta Maryjo, Matko Boża, módl si

13

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 05, 2024, 08:55:15 am  »

Grzegorz Kramer SJ

Istotą jest Spotkanie, nie zaś szczegóły dotyczące tego, jak dokonało się to wszystko, co nazywamy Zmartwychwstaniem.
Jezus przychodzi do nich, kiedy łowią ryby. Sytuacja się powtarza, dokładnie tak samo, jak było na początku drogi Piotra z Jezusem. Znów Go nie poznają. Mówi do nich czule, a jednak są zamknięci, oni dalej siedzą w tym, co uważają za prawdę. Dla nich prawdą jest to, że Mistrz nie żyje. Wszystko jest „nie tak”. Doświadczyli śmierci, smutku, braku perspektyw, a jeszcze do tego nic nie mogą złowić. Nie sądzę, że Piotr poszedł na ryby tylko z powodu głodu. To musiała być dla niego próba poradzenia sobie ze smutkiem i rozczarowaniem. Ważne jest to, że Jezus w to wchodzi. Wchodzi w ich świat, nie rozwala go, nie ocenia, tylko wykorzystuje ich sposób radzenia sobie z emocjami. Podobnie było przy ich powołaniu, kiedy też przyszedł do ich codziennych zajęć. Taki jest Bóg, szuka i powołuje człowieka w jego codzienności. Mnie też.
Ten szczegół jest ważny, bo także w codzienności jestem uderzany przez wroga. W tym właśnie, co wydaje mi się doskonale znane i przepracowane. Przecież oni byli maxami w łowieniu ryb, zarzucali swoje sieci precyzyjnie, wiedzieli, gdzie to robić. I nic nie złowili. Zostali uderzeni w coś, co było do tej pory ich siłą. Bo to jest taktyka złego ducha. Dokopać człowiekowi w tym, co dla niego ważne, by go zgnoić i wyciągnąć stare strachy i lęki.
Kiedy wychodzą na brzeg, na palenisku pieką się ryby. Jezus urządził im piknik. Przecież widział ich zagubienie i porażkę wymalowaną na ich twarzach i znów, jakby nic sobie z tego nie robił. To świetny sposób na wyciąganie mnie z kryzysów. On nie użala się razem ze mną nad moimi wyimaginowanymi krzywdami (ich krzywda de facto też była nierealna, bo On w rzeczywistości żyje, a sieci są pełne), po prostu robi mi piknik i każe się posilić. Miejsce, gdzie to miało się stać, jest śliczne. Nad brzegiem Jeziora Galilejskiego. To też ważny szczegół.  Z tego, co wydaje się ciemne, złe i przerażające – Bóg zaprasza mnie do pięknych widoków, rozszerza moje horyzonty.
No i warto nie zapomnieć o uśmiechu Zmartwychwstałego. On jest Zwycięzcą i z nich chce zrobić zwycięzców. Ze mnie też. Uśmiech, bo to jest ktoś, kto przychodzi z Życiem i wolnością i wszystko czyni nowe. Paradoksalnie odtąd nawet grzech jest rzeczywistością, która nie jest tak przerażająca. Zmartwychwstanie Chrystusa wszystko zmienia. We wszystko wlewa nadzieję.

14

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 04, 2024, 12:24:55 pm  »

Grzegorz Kramer SJ

Słowo dnia.
Warto wziąć na dziś pół zdania z Ewangelii: "dlaczego jesteście zmieszani".
Jezus mówi te słowa do apostołów, którzy widzą Go po Zmartwychwstaniu. I z jednej strony to całkowicie usprawiedliwiona reakcja, wszak widzą Kogoś, kto przed "momentem" nie żył. A z drugiej strony, oni byli doskonale, przez Niego, na to przygotowani.
Warto usłyszeć to pytanie na dwóch poziomach: wiary w Zmartwychwstanie i naszej tzw. codzienności. Wiele razy w ciągu dnia będziemy 'zmieszani', zdezorientowani. Wtedy zawsze można pozwolić by uczucia mną kierowały i w pewnym momencie nie wiemy już, co się z nami dzieje; a można też żyć świadomie i pytać się siebie nieustannie: co i dlaczego, teraz się ze mną dzieje, skąd to, co czuję się wzięło i do czego mnie prowadzi.
On jest Bogiem żywym, Bogiem, który nie jest ideą, ale Kimś, kto ma moc porządkować moje życie. Cokolwiek się w nim dzieje.

15

Droga / Odp: Droga

« dnia: Kwiecień 03, 2024, 08:44:40 am  »

Paweł Kosiński SJ

Komentarz do Ewangelii (3 kwietnia 2024 roku)

Obraz: Historia uczniów idących do Emaus, choć przejęta przez Łukasza z "drugorzędnej tradycji", stała się "typiczna". Oczyma wyobraźni zobaczę dwóch uczniów oddalających się od Jeruzalem, smutnych i zniechęconych. Zobaczę też Jezusa. Posłucham ich rozmowy.

Myśl: Zmartwychwstały Pan jest obecny w naszym życiu na wiele sposobów. Wchodzi w naszą historię, w nasze zniechęcenia i frustracje. Dwaj uczniowie są figurą wspólnoty Kościoła "stęsknionej" za spotkaniem ze swoim Panem. Znają Pisma. Wiedzą, co się stało w Jerozolimie. Słyszeli nawet dobrą nowinę o tym, iż "On żyje". Nie mogą sobie jednak poradzić z przyjęciem "zgorszenia krzyżem". Droga do Emaus staje się dla nich okazją do rozpoznania obecności Pana w Słowie i Chlebie, w Eucharystii. To spotkanie ich przemieni i przyprowadzi z powrotem do wspólnoty oraz uczyni apostołami Zmartwychwstałego.

Emocja: "Czy serce nie pałało w nas?". Spotkanie z Bogiem dotyka naszego umysłu, serca i woli. Zostawia swoje ślady, choć nie zawsze jesteśmy wystarczająco otwarci, aby je przyjąć. Warto zwrócić uwagę na doświadczenia, które mnie poruszają. Muszę je rozeznawać, ale w nich jest "znak" Zmartwychwstałego.

Wezwanie: Poproszę Pana o łaskę "otwarcia moich oczu", bym umiał Go rozpoznać. Podziękuję Mu za to, że wciąż przybliża się do mnie. Zaplanuję sobie czas na rachunek sumienia, czas rozeznawania.